Drukke, maar over het algemeen saaie week
Door: Daisy
Blijf op de hoogte en volg Daisy
19 Mei 2014 | Tanzania, Moshi
Hoi iedereen!
Na Paul zijn eerste gastblog, is het natuurlijk ook tijd voor mijn wekelijkse update. Deze is nu dankzij Paul een dagje later. Afgelopen week is er helemaal niet veel gebeurd. Er waren alleen veel mensen ziek, dus was er meer werk voor mij. Wat ik eigenlijk geen probleem vind.
Maar om te beginnen bij de maandag, heb ik samen met Brenda gezeten om een duidelijk schema te maken met wat ik wil bereiken die week. Het heeft behoorlijk veel tijd in beslag genomen, ook omdat we er theorieboeken bij hebben gepakt om te kijken wat hierin stond. Ik vond dit heel leuk om dat met haar te doen en zo kwamen we op meer ideeën om activiteiten te organiseren. Daarnaast hebben we ook mijn twee kinderen besproken. Hierbij bedoel ik de kinderen die ik nu aan het volgen ben en waar ik een plan voor aan het schrijven ben. Ondanks dat er één kind is afgestudeerd, willen we hem toch helpen met zijn rekenen. Dit zodat hij zich kan blijven ontwikkelen en weet hoe hij met geld moet omgaan. Zeker aangezien hij nu de winkel van het Gabriella Centre runt! Hij vindt het ook heel leuk om samen met mij te zitten en rekensommen te maken. Hij heeft veel problemen met het gebruik van de tekens voor optellen, aftrekken en de enter. Hij snapt wel hoe hij de getallen in moet vullen. Dus elke dag oefenen we een paar sommen en dan leg ik hem ook uit wat hij goed doet of wat hij verkeerd doet. En de dag erna proberen we het weer. Het grappige hieraan is dat ik hem altijd vraag na zes sommen of hij nog wilt doorgaan of dat hij het genoeg vindt en wilt stoppen. Meestal vindt hij het dan genoeg en wilt hij stoppen. We moeten dan ook beide lachen.
Ik merk echt dat ik een goede band met hem aan het opbouwen ben. Hij geeft me regelmatig knuffels en hij is ook altijd de eerste die mij komt begroeten, zodra hij mij ziet.
Natuurlijk heb je speciale banden met kinderen. Maar afgelopen week is die van mij en een meisje met het Downsyndroom heel erg gegroeid. We hebben veel gelachen samen en ze verteld hele verhalen tegen mij, ookal snap ik bijna niets. Maar dat maakt niet uit, zolang ik doe alsof ik het snap vindt ze het prima. Van haar krijg ik ook altijd dikke knuffels en ik ben haar ‘rafiki.’ Ik moet zeggen dat ik haar een geweldig persoon vind! Ze is grappig, maar ze kan ook een moeder zijn. Het ligt eraan tegen wie ze het heeft. Zelfs tegen de docenten kan ze zeggen: ‘Ga toch weg!’ Maar ze doet het op zo’n manier dat iedereen erom kan lachen en het kan hebben van haar. Iedereen weet dat ze het niet meent op dat moment.
Maar ik moet zeggen dat er meerdere van deze personen rondlopen, maar deze twee sprongen er bij mij deze week heel veel uit.
Op het Gabriella Centre waren er veel mensen ziek. Veel mensen hadden een hevige verkoudheid, maar iedereen hier zegt dat het malaria is of een griep. Het is zo grappig hoe ze hier van iets kleins een hele grote ziekte kunnen maken. Niet dat de griep of malaria heel groot is, maar groter dan een verkoudheid. Ik denk dat dit wel in de cultuur zit. Als je ziek bent, he je hier gelijk malaria. Ik moet zeggen dat het voor mij vreemd is, want voor een verkoudheid of een griepje ga ik in Nederland niet naar de dokter, maar hier is het normaal omdat je malaria zou hebben.
Maar genoeg over dat onderwerp. Afgelopen week was de eerste week dat ik weer van maandag tot woensdag naar stage ging. Dus verder was ik twee dagen vrij, waardoor ik veel huiswerk kon maken. Gelukkig had ik zaterdagavond een heerlijke barbecue! Hierdoor was ik lekker vrij van school en kon ik genieten van een gezellige avond! Of dat dacht ik in ieder geval… Helaas sloeg de stemming om toen Peanut een epileptische aanval kreeg en hier dan ook heel lang in bleef. Het duurde meer dan een uur. Daardoor daalde de stemming helaas, want ondanks dat het een waakhond is, is het een onderdeel van het hostel en dus ook van onze familie.
Verder heb ik weer niet veel meegemaakt. Komende zaterdag ga ik voor een paar dagen verhuizen naar hostel 2. En gelukkig zie ik dan Paul weer na 3,5 maand! Maar eerst nog 3 daagjes stage lopen en 2 daagjes aan huiswerk werken. Daarna mag ik aan leuke dingen gaan denken, maar dat komt vast wel goed. Mijn volgende blog zal waarschijnlijk die van Paul en mij samen zijn!
Dus tot de volgende keer!
Liefs,
Daisy
Na Paul zijn eerste gastblog, is het natuurlijk ook tijd voor mijn wekelijkse update. Deze is nu dankzij Paul een dagje later. Afgelopen week is er helemaal niet veel gebeurd. Er waren alleen veel mensen ziek, dus was er meer werk voor mij. Wat ik eigenlijk geen probleem vind.
Maar om te beginnen bij de maandag, heb ik samen met Brenda gezeten om een duidelijk schema te maken met wat ik wil bereiken die week. Het heeft behoorlijk veel tijd in beslag genomen, ook omdat we er theorieboeken bij hebben gepakt om te kijken wat hierin stond. Ik vond dit heel leuk om dat met haar te doen en zo kwamen we op meer ideeën om activiteiten te organiseren. Daarnaast hebben we ook mijn twee kinderen besproken. Hierbij bedoel ik de kinderen die ik nu aan het volgen ben en waar ik een plan voor aan het schrijven ben. Ondanks dat er één kind is afgestudeerd, willen we hem toch helpen met zijn rekenen. Dit zodat hij zich kan blijven ontwikkelen en weet hoe hij met geld moet omgaan. Zeker aangezien hij nu de winkel van het Gabriella Centre runt! Hij vindt het ook heel leuk om samen met mij te zitten en rekensommen te maken. Hij heeft veel problemen met het gebruik van de tekens voor optellen, aftrekken en de enter. Hij snapt wel hoe hij de getallen in moet vullen. Dus elke dag oefenen we een paar sommen en dan leg ik hem ook uit wat hij goed doet of wat hij verkeerd doet. En de dag erna proberen we het weer. Het grappige hieraan is dat ik hem altijd vraag na zes sommen of hij nog wilt doorgaan of dat hij het genoeg vindt en wilt stoppen. Meestal vindt hij het dan genoeg en wilt hij stoppen. We moeten dan ook beide lachen.
Ik merk echt dat ik een goede band met hem aan het opbouwen ben. Hij geeft me regelmatig knuffels en hij is ook altijd de eerste die mij komt begroeten, zodra hij mij ziet.
Natuurlijk heb je speciale banden met kinderen. Maar afgelopen week is die van mij en een meisje met het Downsyndroom heel erg gegroeid. We hebben veel gelachen samen en ze verteld hele verhalen tegen mij, ookal snap ik bijna niets. Maar dat maakt niet uit, zolang ik doe alsof ik het snap vindt ze het prima. Van haar krijg ik ook altijd dikke knuffels en ik ben haar ‘rafiki.’ Ik moet zeggen dat ik haar een geweldig persoon vind! Ze is grappig, maar ze kan ook een moeder zijn. Het ligt eraan tegen wie ze het heeft. Zelfs tegen de docenten kan ze zeggen: ‘Ga toch weg!’ Maar ze doet het op zo’n manier dat iedereen erom kan lachen en het kan hebben van haar. Iedereen weet dat ze het niet meent op dat moment.
Maar ik moet zeggen dat er meerdere van deze personen rondlopen, maar deze twee sprongen er bij mij deze week heel veel uit.
Op het Gabriella Centre waren er veel mensen ziek. Veel mensen hadden een hevige verkoudheid, maar iedereen hier zegt dat het malaria is of een griep. Het is zo grappig hoe ze hier van iets kleins een hele grote ziekte kunnen maken. Niet dat de griep of malaria heel groot is, maar groter dan een verkoudheid. Ik denk dat dit wel in de cultuur zit. Als je ziek bent, he je hier gelijk malaria. Ik moet zeggen dat het voor mij vreemd is, want voor een verkoudheid of een griepje ga ik in Nederland niet naar de dokter, maar hier is het normaal omdat je malaria zou hebben.
Maar genoeg over dat onderwerp. Afgelopen week was de eerste week dat ik weer van maandag tot woensdag naar stage ging. Dus verder was ik twee dagen vrij, waardoor ik veel huiswerk kon maken. Gelukkig had ik zaterdagavond een heerlijke barbecue! Hierdoor was ik lekker vrij van school en kon ik genieten van een gezellige avond! Of dat dacht ik in ieder geval… Helaas sloeg de stemming om toen Peanut een epileptische aanval kreeg en hier dan ook heel lang in bleef. Het duurde meer dan een uur. Daardoor daalde de stemming helaas, want ondanks dat het een waakhond is, is het een onderdeel van het hostel en dus ook van onze familie.
Verder heb ik weer niet veel meegemaakt. Komende zaterdag ga ik voor een paar dagen verhuizen naar hostel 2. En gelukkig zie ik dan Paul weer na 3,5 maand! Maar eerst nog 3 daagjes stage lopen en 2 daagjes aan huiswerk werken. Daarna mag ik aan leuke dingen gaan denken, maar dat komt vast wel goed. Mijn volgende blog zal waarschijnlijk die van Paul en mij samen zijn!
Dus tot de volgende keer!
Liefs,
Daisy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
