The last one!
Door: Daisy
Blijf op de hoogte en volg Daisy
07 Augustus 2014 | Nederland, Tilburg
Hoi iedereen!
Dit is mijn laatste blog van mijn geweldige avontuur in Tanzania! Mijn 170 dagen in Tanzania zitten erop. Het begon er natuurlijk mee dat ik op woensdag al afscheid moest beginnen nemen. Laat ik daar ook maar mijn laatste blog mee beginnen.
Op woensdag was het mijn laatste dag om naar mijn stage te gaan. Ik moet zeggen dat ik niet had verwacht dat het afscheid nemen makkelijk zou zijn, maar ook niet dat ik het er zo lastig mee zou hebben. Ik had cadeautjes gekocht voor de kinderen. Dit waren boeken, blokjes, ballonnen, schetsboeken, etc. Dingen die heel goed gebruikt konden worden in de klas of in therapy room. Hier is een hele ceremonie aan vooraf gegaan. En de kinderen waren heel erg dankbaar met alle cadeautjes die ze van mij kregen. En natuurlijk had ik ook snoepjes mee voor de kinderen die ze in de pauze kregen. De ochtend verliep zoals altijd, de lessen gingen door en tijdens de pauze kregen de kinderen snoepjes. Het was een feest voor de kinderen, tot het moment dat ze echt beseften dat het mijn laatste dag was. Tijdens de dramales is hier dan ook veel aandacht aan besteedt. Ik moest met elk kind gaan dansen tot het moment dat mijn taxi er was. Op dat moment kwamen de kinderen langs alle kanten naar me toe gevlogen en wilden ze me allemaal knuffelen. Ook was er een meisje heel erg gehecht aan me geworden en die liep al de hele dag te huilen. Ik probeerde ook zo snel mogelijk naar mijn taxi te komen, omdat ik mijn tranen probeerde in te houden. Dit lukte me ook met veel moeite. Pas toen de taxi wegreed, mocht ik van mezelf huilen. De kinderen konden het op dit moment ook niet meer zien.
Van de docenten heb ik pas ’s avonds afscheid moeten nemen. We hadden nog een etentje met de docenten. Dit was een leuk afscheid, docenten waren dronken en heel los. Zo los had ik ze nog nooit gezien. Maar dit maakte het voor mij wel makkelijker om afscheid te nemen.
Helaas had ik de donderdag nog een afscheid en deze was net zo lastig als die van de kinderen. ik moest doei zeggen tegen mijn vrienden en het personeel van het hostel. Ik had mezelf beloofd dat ik niet zou huilen, maar toen ik zag hoeveel mensen het er moeilijk mee hadden, kon ik het ook niet meer binnenhouden. Het grappige was dat toen ik afscheid nam van de guards, Mary de poort op slot deed en ervoor ging staan, zodat ik niet weg mocht gaan. En mijn vrienden die buiten de poort stonden riepen allemaal dat ze me er niet uit mocht laten en dat ik niet weg mocht gaan. Het was een grappig, maar ook een heel lastig moment. Maar deze zal ik voor altijd koesteren. En ik weet dat ik de meesten later ook nog terug zal zien!
Op het vliegveld had ik nog een kleine tegenslag vanwege mijn visa. Maar dat mag niet mijn mooie herinneringen van die dag beïnvloeden. Ik weet hoe dierbaar deze mensen voor mij zijn en er is tot nu toe nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan deze lieve mensen heb gedacht. Zij maakten mijn verblijf daar tot een geweldige ervaring!
En nu ben ik alweer thuis. Op het vliegveld stonden mijn familie, Paul en 2 vriendinnen mij op te wachten om mij weer in de armen te sluiten. Het grappige daarvan was dat niemand mij herkende, omdat ik mijn haar had laten vlechten op een Afrikaanse manier, maar mijn broer herkende zijn koffer, dus hij was ervan overtuigd dat ik het was. En na even bij gekletst te hebben, was het tijd om naar huis te gaan en een dagje te rusten, voordat ik de dag erna een welkom thuis feestje had. Hier was iedereen die mij even wilde begroeten en we hadden een leuk feest met een barbecue. Op die manier had ik ook weer iedereen even gezien. En iedereen bedankt om er een leuk feest van te maken!
Op dit moment ben ik wel in Nederland, maar ik kom nog steeds achter dingen die heel vreemd voor mij zijn geworden. Zo is het eerste geval dat ik rechts over een rotonde ga i.p.v. links. Of dat ik kraanwater kan drinken, het zit nog zo in mijn hoofd dat je daar ziek van kan worden. Of dat ik bij de Jumbo mijn eigen boodschappen in moeten pakken. Of dat ik het idee heb dat de stroom elk moment kan uitvallen, omdat dat nog niet gebeurt is. Ik kijk nog steeds mijn ogen uit hier hoe ze bepaalde handelingen doen en ook vooral over de vriendelijkheid. Nooit gedacht dat ik de begroetingen op de vroege ochtend zou missen. En geloof me, ik mis de weg naar mijn stage met alle begroetingen zoals; ‘Mambo, shikamoo, habari, habari asubuhi en vooral van de kinderen goodmorning teacher!’ Er waren tijden dat ik dit vervloekte, maar nu is het vooral dat het voor mij een teken van waardering was en dat ze je ook daadwerkelijk herkenden. Hier in Nederland heb ik dat niet meer. Maar ik heb weer andere voordelen in Nederland, zoals vrienden en familie om mij heen hebben. Ik ben heel erg dankbaar voor alle mensen in zowel Tanzania als Nederland die mij altijd hebben gesteund.
Dit was mijn laatste verslag over mijn grote avontuur. En tja, dat was het. Met zowel ups als downs, maar het was mijn avontuur, waar ik met een grote glimlach aan terugdenk!
Liefs,
Daisy
Dit is mijn laatste blog van mijn geweldige avontuur in Tanzania! Mijn 170 dagen in Tanzania zitten erop. Het begon er natuurlijk mee dat ik op woensdag al afscheid moest beginnen nemen. Laat ik daar ook maar mijn laatste blog mee beginnen.
Op woensdag was het mijn laatste dag om naar mijn stage te gaan. Ik moet zeggen dat ik niet had verwacht dat het afscheid nemen makkelijk zou zijn, maar ook niet dat ik het er zo lastig mee zou hebben. Ik had cadeautjes gekocht voor de kinderen. Dit waren boeken, blokjes, ballonnen, schetsboeken, etc. Dingen die heel goed gebruikt konden worden in de klas of in therapy room. Hier is een hele ceremonie aan vooraf gegaan. En de kinderen waren heel erg dankbaar met alle cadeautjes die ze van mij kregen. En natuurlijk had ik ook snoepjes mee voor de kinderen die ze in de pauze kregen. De ochtend verliep zoals altijd, de lessen gingen door en tijdens de pauze kregen de kinderen snoepjes. Het was een feest voor de kinderen, tot het moment dat ze echt beseften dat het mijn laatste dag was. Tijdens de dramales is hier dan ook veel aandacht aan besteedt. Ik moest met elk kind gaan dansen tot het moment dat mijn taxi er was. Op dat moment kwamen de kinderen langs alle kanten naar me toe gevlogen en wilden ze me allemaal knuffelen. Ook was er een meisje heel erg gehecht aan me geworden en die liep al de hele dag te huilen. Ik probeerde ook zo snel mogelijk naar mijn taxi te komen, omdat ik mijn tranen probeerde in te houden. Dit lukte me ook met veel moeite. Pas toen de taxi wegreed, mocht ik van mezelf huilen. De kinderen konden het op dit moment ook niet meer zien.
Van de docenten heb ik pas ’s avonds afscheid moeten nemen. We hadden nog een etentje met de docenten. Dit was een leuk afscheid, docenten waren dronken en heel los. Zo los had ik ze nog nooit gezien. Maar dit maakte het voor mij wel makkelijker om afscheid te nemen.
Helaas had ik de donderdag nog een afscheid en deze was net zo lastig als die van de kinderen. ik moest doei zeggen tegen mijn vrienden en het personeel van het hostel. Ik had mezelf beloofd dat ik niet zou huilen, maar toen ik zag hoeveel mensen het er moeilijk mee hadden, kon ik het ook niet meer binnenhouden. Het grappige was dat toen ik afscheid nam van de guards, Mary de poort op slot deed en ervoor ging staan, zodat ik niet weg mocht gaan. En mijn vrienden die buiten de poort stonden riepen allemaal dat ze me er niet uit mocht laten en dat ik niet weg mocht gaan. Het was een grappig, maar ook een heel lastig moment. Maar deze zal ik voor altijd koesteren. En ik weet dat ik de meesten later ook nog terug zal zien!
Op het vliegveld had ik nog een kleine tegenslag vanwege mijn visa. Maar dat mag niet mijn mooie herinneringen van die dag beïnvloeden. Ik weet hoe dierbaar deze mensen voor mij zijn en er is tot nu toe nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan deze lieve mensen heb gedacht. Zij maakten mijn verblijf daar tot een geweldige ervaring!
En nu ben ik alweer thuis. Op het vliegveld stonden mijn familie, Paul en 2 vriendinnen mij op te wachten om mij weer in de armen te sluiten. Het grappige daarvan was dat niemand mij herkende, omdat ik mijn haar had laten vlechten op een Afrikaanse manier, maar mijn broer herkende zijn koffer, dus hij was ervan overtuigd dat ik het was. En na even bij gekletst te hebben, was het tijd om naar huis te gaan en een dagje te rusten, voordat ik de dag erna een welkom thuis feestje had. Hier was iedereen die mij even wilde begroeten en we hadden een leuk feest met een barbecue. Op die manier had ik ook weer iedereen even gezien. En iedereen bedankt om er een leuk feest van te maken!
Op dit moment ben ik wel in Nederland, maar ik kom nog steeds achter dingen die heel vreemd voor mij zijn geworden. Zo is het eerste geval dat ik rechts over een rotonde ga i.p.v. links. Of dat ik kraanwater kan drinken, het zit nog zo in mijn hoofd dat je daar ziek van kan worden. Of dat ik bij de Jumbo mijn eigen boodschappen in moeten pakken. Of dat ik het idee heb dat de stroom elk moment kan uitvallen, omdat dat nog niet gebeurt is. Ik kijk nog steeds mijn ogen uit hier hoe ze bepaalde handelingen doen en ook vooral over de vriendelijkheid. Nooit gedacht dat ik de begroetingen op de vroege ochtend zou missen. En geloof me, ik mis de weg naar mijn stage met alle begroetingen zoals; ‘Mambo, shikamoo, habari, habari asubuhi en vooral van de kinderen goodmorning teacher!’ Er waren tijden dat ik dit vervloekte, maar nu is het vooral dat het voor mij een teken van waardering was en dat ze je ook daadwerkelijk herkenden. Hier in Nederland heb ik dat niet meer. Maar ik heb weer andere voordelen in Nederland, zoals vrienden en familie om mij heen hebben. Ik ben heel erg dankbaar voor alle mensen in zowel Tanzania als Nederland die mij altijd hebben gesteund.
Dit was mijn laatste verslag over mijn grote avontuur. En tja, dat was het. Met zowel ups als downs, maar het was mijn avontuur, waar ik met een grote glimlach aan terugdenk!
Liefs,
Daisy
-
16 Augustus 2014 - 14:18
Ria Van Liere:
Hoi Daisy,
ik wil je bedanken voor jou leuke blog die je had,
dat was leuk om te zien en te lezen,wat fijn dat je het
zo naar je zin hebt gehad en kan terugkijken op een
mooi half jaar dat je waarschijnlijk nooit meer vergeet
ik wens je nog een fijne vakantie en veel succes met
je opleiding,daar hoor ik wel van, van je moeder.
groetjes en liefs
Ria van Liere
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
