Dierbaar

Hoi iedereen!

Het is weer tijd voor een update. Nu moet ik wel zeggen dat naarmate het einde nadert er minder spannende dingen gebeuren. Maar ik zal natuurlijk wel iets vertellen over mijn weekje om jullie toch op de hoogte te stellen.

Vorige week ben ik weer lekker naar stage gegaan en heb ik een gesprek gehad met Brenda. Zij is mijn stagebegeleidster in Tanzania om te kijken wat ik hier nog allemaal kan doen en wil doen. Ik moet zeggen dat ik dit een heel fijn gesprek vond. We hebben gekeken naar de planning en dat we deze nogmaals met iedereen willen evalueren, zodat de planning lekker loopt en ook blijft lopen nadat ik weg ben. Ze was hierover heel enthousiast en wilde dit zeker voortzetten. Voor mij is dit een positief punt. Ze heeft me ook feedback gegeven, maar dit waren in mijn opzichten meer complimenten. Als ik iets niet kon bedenken van wat ik in de afgelopen tijd gedaan had of dat ik een idee had waar ik nog aan wilde werken, liet zij mij zien dat ik daar al volop aan gewerkt had. Ik heb dit gesprek ook zeer positief ervaren. Ze gaf me ook een heel groot compliment dat ze blij was met mij en hetgene wat ik voor elkaar krijg. Natuurlijk hebben we het ook over het begin van mijn verblijf gehad en dat ik echt mijn plekje moest gaan zoeken op het begin en dat het voor haar ook een uitdaging was om mij op mijn gemak te stellen. Ieder mens is anders en vindt zijn eigen weg op een andere manier. Deze periode duurde niet heel erg lang, maar het is wel net zoals bij elke stage dat je wel een periode moet hebben om te kunnen wennen. En voor mij was het helemaal zover, omdat ik mezelf ook nog eens moest aanpassen aan een voor mij onbekende cultuur. Ik heb hier dan ook veel gesprekken over gehad met Mary, Brenda en Gloria. Ik zie nu hoe dierbaar ze voor mij zijn geweest in de beginnende periode en ze zijn voor mij nog steeds heel dierbaar. Ik weet dat dit allemaal als een cliché klinkt, maar voor mij voelt dit zo.

Om over te gaan naar de kinderen, hier beleef ik ook veel plezier aan. Ik geniet namelijk heel erg van het begeleiden van deze kinderen. Het beste voorbeeld wat ik dan ook kan geven zijn de kinderen die afgestudeerd zijn, maar waar ik nog elke dag mee oefen om ervoor te zorgen dat hun rekenen niet achteruit gaat, maar misschien nog wel een klein beetje vooruit. Elke ochtend vragen ze ook aan mij of we nog gaan rekenen. Zij krijgen dat aandacht voor hun alleen en dat waarderen ze ook. Normaal moeten ze alle aandacht delen, dus het is wel eens fijn wanneer ze individueel aandacht krijgen.

Natuurlijk ben ik niet alleen op stage geweest, maar ook ben ik nogmaals naar de hotsprings geweest, dit keer met gemixte hostels en hele toffe mensen! Ik heb hier een leuke dag beleefd en veel gelachen om stomme acties van jongens die elkaar proberen te overtreffen. Zoals de meiden tegen elkaar zeiden: ’Boys will be boys!’ En dat was ook echt zo.

En natuurlijk hebben we gisteren naar de zenuwslopende voetbalwedstrijd gekeken! De meesten uit het hostel waren voor Nederland, maar een enkeling was voor Mexico. Het was grappig om te zien, omdat één gedeelte heel serieus zat te kijken naar de wedstrijd en de andere kant was alleen maar aan het praten. Ik zat aan de serieuze kant. Maar het zal Tanzania weer eens niet zijn als in de 80e minuut de stroom niet uitvalt. Ik moet zeggen ik heb al op veel verschillende manieren naar voetbal gekeken; in bars, via een Amerikaanse livestream met het geschreven commentaar van de NOS ernaast en nu met een stroomuitval. Gelukkig waren er nog Nederlanders die contact hadden met het thuisfront en ik ben daarbij gaan staan en via berichtjes kregen we te horen dat we met 2-1 hadden gewonnen! Ik had voor het eerst weer een echt Nederlands feestvierend gevoel toen ik bij die Nederlanders stond die ook nog eens uit Tilburg kwamen. Dat voelde heel vertrouwd en goed. Met één meisje had ik de hele tijd lopen mailen over hun project en wat zij hier nodig konden hebben in Tanzania en met één ander meisje heb ik een gesprek gehad vanwege mijn studievereniging. We wilden namelijk locaties bekijken en uiteindelijk was ik de persoon die naar de Heuvel Gallery ging en Rosalie ontmoette. Dat was ook gelijk de laatste keer en nu zag ik haar in Tanzania naar de voetbal te kijken. Supertof om hun te ontmoeten en we houden contact, zodat ik ook eens naar hun project kan gaan kijken. Ik heb daar namelijk ookal veel over gehoord. Ik kijk ernaar uit!

Nu weet ik echter verder niets meer te vertellen. Dus tot de volgende keer!

Liefs,
Daisy