Changes
Door: Daisy
Blijf op de hoogte en volg Daisy
13 Juli 2014 | Tanzania, Moshi
Hoi iedereen!
Er is een tijdje overheen gegaan voordat ik deze blog schrijf. Maar vorige week had ik voor het eerst geen inspiratie om iets te schrijven en ik wilde wel een goede blog schrijven. In de tussentijd hebben er wel een paar veranderingen plaatsgevonden. Zo ga ik nu bijvoorbeeld elke dag naar project en hier ben ik dan tot 12 uur. Dit is ook omdat er niet veel hulp meer nodig is en er veel andere vrijwilligers zijn. Daarnaast zijn de kinderen in de middag niet meer gemotiveerd en hebben ze ‘leuke’ lessen.
Op stage ben ik nog steeds bezig met het begeleiden van de jongeren en een tijdschema te maken voor een jongetje met autisme. Dit gaat heel erg goed. Ik ben heel erg trots op de leerlingen die ik begeleid met rekenen. Ze doen heel erg hun best en ik zie ook nog steeds dat ze vooruit gaan. Ik ben echter wel benieuwd hoe het zal zijn wanneer het andere jongetje zijn tijdschema krijgt voor thuis. Op dit moment is hij nog elke dag een ander persoon, vanwege het vele televisie kijken.
Ook is er op mijn stage Autism Screening. Dit vind ik heel erg interessant, omdat er een vrouw is overgekomen uit Amerika. Zij is gespecialiseerd in autisme. Alles wat zij aan het vertellen is kan ik linken aan de literatuur die ik heb gelezen. Daarnaast vraagt ze ook regelmatig wat ik van haar oplossing denk en of ik aan de hand van formulieren kan zien hoeveel een kind vooruit is gegaan. We hebben hier hele gesprekken over. Dit vind ik heel erg interessant om te zien en om met deze vrouw te werken. Ze neemt ook de tijd voor de kinderen waar ze een assessment bij afneemt. Ook kijkt ze naar hoeveel een kind aankan en als het kind wegloopt, dan vraagt ze bepaalde vragen aan de ouders. Maar het kind betrekt ze er zelf niet bij. Het is dan jammer, maar meer kunnen we van het kind niet vragen dan zijn concentratie. Persoonlijk vind ik het heel goed dat ze kindgericht kijkt en juist kijkt naar wat het kind aankan en wat niet.
Niet alleen op stage zijn er veranderingen opgetreden, maar ook binnen het hostel. Het hele hostel is binnen 2 weken helemaal veranderd. Het was een internationaal hostel geworden, maar nu zijn er weer veel mensen uit Denmark en er ontstaan nu groepen met mensen die Engels willen praten en met mensen die geen Engels willen praten. Op dit moment kan ik me er niet meer druk om maken en ga ik om met de mensen die wel Engels willen praten. Maar dit is ook omdat ik nog maar 2,5 week te gaan heb! Ja, mensen. Dan ben ik weer veilig terug in Nederland en nu begin ik er heel erg naar uit te kijken. Natuurlijk heb ik hier ook nog dingen om naar uit te kijken, maar toch begint het te kriebelen om weer lekker thuis te zijn en een fatsoenlijke douche te nemen, mijn eigen bed weer eens te voelen, alle luxe hebben (die ik in de tussentijd niet meer herinner) en als laatste, maar zeker het belangrijkste; mijn familie, Paul en mijn vrienden weer te zien in real life! Dat lijkt al eeuwen geleden, maar bijna en ik kan iedereen vanuit Nederland weer in mijn armen sluiten. Helaas betekent dat ook dat de tijd bijna daar is om afscheid te nemen van geweldige personen die ik in het hostel heb ontmoet. Daar zie ik wel tegenop. Maar we hebben al gezegd dat het geen ‘goodbye’ is, maar een ‘see ya!’
Ook ben ik de afgelopen 2 zaterdagen naar een ander project geweest. Dit was heel grappig en ze voerden verschillende stukjes op. Zo waren ze aan het dansen, ze voerden toneelstukjes op, deden acrobatiek, etc. Het was heel leuk om dit eens te zien en om alle mensen heel enthousiast te zien. Ik snapte ook alles van wat ze deden en ik heb veel waardering voor de mensen die dit voor elkaar krijgen. Het gaat hier namelijk om werken met straatkinderen en ze een beter leven te geven. Ik ben hier heel erg enthousiast over! Wie weet ga ik nog wel een keertje kijken op een zaterdag.
Verder heb ik de wedstrijd Nederland-Argentinië alleen met de manager en met de guards gekeken. Ik had beloofd aan Ynske dat ik haar de uitslag zou sturen, aangezien zij niet kon kijken omdat ze de Kilimanjaro aan het beklimmen was. Helaas voor mij was dit een strijd tegen mijn slaap en was de uitslag ook niet de moeite waard om tot 1.30 uur op te blijven. Maar ik heb mijn belofte gehouden en nu plaagt de manager mij er de hele tijd mee.
Ook heb ik voor het eerst een pedicure hier gehad. Hopelijk heeft mijn pedicure thuis dan niet al te veel werk aan mijn voeten. Maar de pedicure hier is niet helemaal hetzelfde als thuis. Hier gaan ze met een steen over je voeten om het meeste van je eelt weg te halen. Maar ik moet zeggen dat ik het heerlijk vond om weer voor 2 dagen schone voeten te hebben!
Verder heb ik niets te vertellen, dus ik zou zeggen tot de volgende keer maar weer!
Liefs,
Daisy
Er is een tijdje overheen gegaan voordat ik deze blog schrijf. Maar vorige week had ik voor het eerst geen inspiratie om iets te schrijven en ik wilde wel een goede blog schrijven. In de tussentijd hebben er wel een paar veranderingen plaatsgevonden. Zo ga ik nu bijvoorbeeld elke dag naar project en hier ben ik dan tot 12 uur. Dit is ook omdat er niet veel hulp meer nodig is en er veel andere vrijwilligers zijn. Daarnaast zijn de kinderen in de middag niet meer gemotiveerd en hebben ze ‘leuke’ lessen.
Op stage ben ik nog steeds bezig met het begeleiden van de jongeren en een tijdschema te maken voor een jongetje met autisme. Dit gaat heel erg goed. Ik ben heel erg trots op de leerlingen die ik begeleid met rekenen. Ze doen heel erg hun best en ik zie ook nog steeds dat ze vooruit gaan. Ik ben echter wel benieuwd hoe het zal zijn wanneer het andere jongetje zijn tijdschema krijgt voor thuis. Op dit moment is hij nog elke dag een ander persoon, vanwege het vele televisie kijken.
Ook is er op mijn stage Autism Screening. Dit vind ik heel erg interessant, omdat er een vrouw is overgekomen uit Amerika. Zij is gespecialiseerd in autisme. Alles wat zij aan het vertellen is kan ik linken aan de literatuur die ik heb gelezen. Daarnaast vraagt ze ook regelmatig wat ik van haar oplossing denk en of ik aan de hand van formulieren kan zien hoeveel een kind vooruit is gegaan. We hebben hier hele gesprekken over. Dit vind ik heel erg interessant om te zien en om met deze vrouw te werken. Ze neemt ook de tijd voor de kinderen waar ze een assessment bij afneemt. Ook kijkt ze naar hoeveel een kind aankan en als het kind wegloopt, dan vraagt ze bepaalde vragen aan de ouders. Maar het kind betrekt ze er zelf niet bij. Het is dan jammer, maar meer kunnen we van het kind niet vragen dan zijn concentratie. Persoonlijk vind ik het heel goed dat ze kindgericht kijkt en juist kijkt naar wat het kind aankan en wat niet.
Niet alleen op stage zijn er veranderingen opgetreden, maar ook binnen het hostel. Het hele hostel is binnen 2 weken helemaal veranderd. Het was een internationaal hostel geworden, maar nu zijn er weer veel mensen uit Denmark en er ontstaan nu groepen met mensen die Engels willen praten en met mensen die geen Engels willen praten. Op dit moment kan ik me er niet meer druk om maken en ga ik om met de mensen die wel Engels willen praten. Maar dit is ook omdat ik nog maar 2,5 week te gaan heb! Ja, mensen. Dan ben ik weer veilig terug in Nederland en nu begin ik er heel erg naar uit te kijken. Natuurlijk heb ik hier ook nog dingen om naar uit te kijken, maar toch begint het te kriebelen om weer lekker thuis te zijn en een fatsoenlijke douche te nemen, mijn eigen bed weer eens te voelen, alle luxe hebben (die ik in de tussentijd niet meer herinner) en als laatste, maar zeker het belangrijkste; mijn familie, Paul en mijn vrienden weer te zien in real life! Dat lijkt al eeuwen geleden, maar bijna en ik kan iedereen vanuit Nederland weer in mijn armen sluiten. Helaas betekent dat ook dat de tijd bijna daar is om afscheid te nemen van geweldige personen die ik in het hostel heb ontmoet. Daar zie ik wel tegenop. Maar we hebben al gezegd dat het geen ‘goodbye’ is, maar een ‘see ya!’
Ook ben ik de afgelopen 2 zaterdagen naar een ander project geweest. Dit was heel grappig en ze voerden verschillende stukjes op. Zo waren ze aan het dansen, ze voerden toneelstukjes op, deden acrobatiek, etc. Het was heel leuk om dit eens te zien en om alle mensen heel enthousiast te zien. Ik snapte ook alles van wat ze deden en ik heb veel waardering voor de mensen die dit voor elkaar krijgen. Het gaat hier namelijk om werken met straatkinderen en ze een beter leven te geven. Ik ben hier heel erg enthousiast over! Wie weet ga ik nog wel een keertje kijken op een zaterdag.
Verder heb ik de wedstrijd Nederland-Argentinië alleen met de manager en met de guards gekeken. Ik had beloofd aan Ynske dat ik haar de uitslag zou sturen, aangezien zij niet kon kijken omdat ze de Kilimanjaro aan het beklimmen was. Helaas voor mij was dit een strijd tegen mijn slaap en was de uitslag ook niet de moeite waard om tot 1.30 uur op te blijven. Maar ik heb mijn belofte gehouden en nu plaagt de manager mij er de hele tijd mee.
Ook heb ik voor het eerst een pedicure hier gehad. Hopelijk heeft mijn pedicure thuis dan niet al te veel werk aan mijn voeten. Maar de pedicure hier is niet helemaal hetzelfde als thuis. Hier gaan ze met een steen over je voeten om het meeste van je eelt weg te halen. Maar ik moet zeggen dat ik het heerlijk vond om weer voor 2 dagen schone voeten te hebben!
Verder heb ik niets te vertellen, dus ik zou zeggen tot de volgende keer maar weer!
Liefs,
Daisy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
