Leuke vooruitzichten in de laatste weken!

Hoi iedereen!

Het is weer tijd voor een blog, waarschijnlijk één van mijn laatste bloggen die ik zal schrijven. Want zoveel tijd heb ik hier niet meer. Het is nu al zover dat ik sinds vandaag op het bord sta. En dat betekent dat ik binnen de komende 2 weken naar huis ga! Nu zeg ik dit wel heel vrolijk, maar eigenlijk vind ik het maar vreemd dat ik op het bord sta. Het zijn gemixte gevoelens. Maar gelukkig blijven 2 lieve meiden in het hostel op de dag dat ik wegga.

Afgelopen week was het weer druk op project, omdat het nog steeds therapy week was. Dit was leuk om te zien, want nu werden kinderen getest op autisme die ik niet ken. Het was dus interessant om te zien hoe ze een compleet assessment bij deze kinderen hield en hoe knap het is om de kinderen zolang geconcentreerd te zien spelen. Ik vond het heel leuk om deze kinderen te begeleiden. Daarnaast had een moeder 2 kinderen meegenomen. De jongste was volkomen gezond en ze was zo’n schatje tijdens het project! Alle vrijwilligers van het project wilden haar mee naar huis nemen.
Ook zijn de zaadjes aangekomen die mijn ouders naar mij hebben opgestuurd. Ik vond het vooral heel grappig om te zien dat mijn ouders ook een kaartje hadden opgestuurd. Maar de zaadjes waren er veel eerder dan het kaartje. Typisch Tanzania. Nu kan ik het voorlopig nog zeggen aangezien ik hier nog even ben.

Ook heb ik een aantal dingen op mijn project gesignaleerd. Deze dingen heb ik gezegd tegen de assistent-directrice. Zo zag ik bijvoorbeeld een caregiver de hele tijd rondlopen met een stok en wanneer het kind niet luistert, dreigt hij met deze stok en dat doet hij ook bij andere kinderen. De meeste kinderen zijn nu bang van hem en zeker het kind waar hij voor moet zorgen. Maar het is niet mijn taak om er iets van te zeggen, aangezien hij het nooit zal aannemen van mij. Dit doet hij echter wel van haar. Dus zij had mij beloofd om er met deze man over te praten, ik moet zeggen dat ik benieuwd ben naar wat ik kan verwachten en of ik een verschil zie. Hier kan ik volgende week echter meer over vertellen.

Verder verlopen mijn dagen in het hostel rustig en zo ook op mijn project. Afgelopen week ben ik met mijn project uiteten geweest, wat vreemd was. Dit omdat ik ineens mensen van mijn project buiten mijn project zag. En ik weet nu ook dat ik de woensdag voordat ik vertrek weer met de mensen van mijn project uiteten ga. De dinsdag daarvoor ga ik met een aantal mensen van het hostel uiteten voor mijn afscheid. Maar het leukste gedeelte voor volgende week moet nog komen. Ik ga namelijk met Ynske voor 5 dagen naar Mwanza! Dit is een stadje aan Lake Victoria. Ik ben zo benieuwd om dit te gaan bekijken! Het enigste waar ik tegenop zie is dat ik 12 uur in een bus moet overleven die over verschrikkelijke wegen zal rijden. Maar dat is mijn avontuur voor volgende week. Ik moet zeggen dat mijn tijd hier zo snel voorbij zal gaan. Vanaf morgen nog 2 dagen project, dan 5 dagen naar Mwanza en dan nog 3 dagen project, 1 dag pakken en afscheid nemen en dan naar huis. Het lijkt wel alsof mijn tijd hier vliegt.

Ik weet dat het dit keer een kort verslag is, maar er gebeurt hier niets spannends op het moment in mijn leven. Volgende week kan ik weer meer vertellen over wat er allemaal gebeurd is in Mwanza en hoe het verder gaat met de caregiver van mijn project.

Tot de volgende keer!

Liefs,
Daisy