Opening week
Door: Daisy
Blijf op de hoogte en volg Daisy
11 Mei 2014 | Tanzania, Moshi
Hoi iedereen!
Het is weer tijd voor een update! Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat deze week heel rustig verlopen is. Deze week was opening week op het Gabriella Centre en daardoor zijn er nu gelukkig weer kinderen te vinden! Ik ben daardoor zo blij. Eindelijk meer te doen dan alleen het administratieve werk en weer heerlijk met mijn rafiki’s knuffelen. Rafiki betekent overigens vrienden. Maar de kinderen zijn zo trots wanneer ze dat uit je mond horen!
Ik ben maandag ook gewoon begonnen op stage, hier kwamen er langzaam kinderen binnen. Ik ben dan ook veel bezig geweest met kinderen in de ‘therapy room’ en met het maken van een schema. Of eigenlijk het gemaakte schema en de groepen en welke taak welke leraar heeft, uitschrijven. Ik zag deze week uiteindelijk als een rustige opstartweek. Helaas regende het de dinsdag echter zoveel dat het echt een rustige opstartweek werd, want door de regen kon ik niet naar stage gaan. Het was zo modderig en ik mocht ook een dag schuiven, dus voor de zekerheid heb ik dat maar gedaan.
Vanaf de woensdag waren er gelukkig weer veel kinderen, dus kon ik weer een aantal taken opnemen en de kinderen hadden ook drama, zoveel plezier dat ze hebben tijdens deze les! Elke keer als ik het zie, dan geniet ik weer. En dit keer zijn er ook twee vrijwilligers van mijn hostel meegekomen en zij wisten niet wat ze meemaakten. Maar ook zij hadden veel plezier en werden overal bij betrokken. En uiteindelijk ben ik de donderdag een halve dag naar stage gegaan, omdat ik de vrijdag een onverwacht huisbezoek had.
Het huisbezoek op vrijdag was compleet anders dan mijn vorige huisbezoek. Dit keer woonde het gezin in een stenen huis en hadden de ouders veel rijkdom. Maar de ouders waren nooit thuis doordeweeks, waardoor de zorg voor het kind op de caregiver neerkwam. Zij kan echter helemaal niet met autisme omgaan en weet niet wat het is. Ze probeerde ook om ons antwoorden te geven die wij ‘goed’ zouden vinden. We hebben haar verteld dat we haar niet willen beoordelen, maar het kind willen helpen en ook haar met de zorg voor het kind. Uiteindelijk zijn we helemaal achter de structuur gekomen en hebben we de omgeving bekeken.
Ondanks dat het gezin in welvaart leeft, denk ik toch dat ze ook armoede kennen, maar dan op een andere manier. Ik heb nu namelijk twee huisbezoeken gehad en het ene gezin was heel arm, maar had wel een goede band met elkaar en de buren en het andere gezin heeft een goede welvaart, maar is heel vaak apart. In dat gedeelte missen ze de familieband, ook omdat de caregiver geen idee heeft hoe ze het kind moet behandelen. Om eerlijk te zijn, leef ik liever in armoede maar wel gelukkig en trots op wat je hebt, met een goede band met je familie en buren, dan het leven in welvaart en geen goede familieband hebben of iemand waar je op kan terugvallen. Deze huisbezoeken hebben me wel aan het denken gezet over wat je nu uiteindelijk verstaat onder armoede…?
Op vrijdagavond hadden we een gezellige rustige avond in het hostel gehad. Sommige mensen speelden een drankspelletje, ik vond het veel leuker om gewoon toe te kijken. Ik hoef niet dronken te worden om een leuke avond te hebben en daarnaast zijn de katers hier verschrikkelijk!
De zaterdag was er onverwachts een afscheidsetentje van een stel die in het hostel hebben verbleven. Volgende week gaan ze pas weg, maar ze wilden nog een keer uiteten met de mensen die hun dierbaar zijn. Het was echt een hele mooie plek om te eten. En het eten was ook overheerlijk! Het restaurant heette TPC. Het was een suikerplantage en ze hadden hun eigen stuk land. Ook zorgden de eigenaars goed voor hun werknemers en hun families. Er waren drie basisscholen, drie middelbare scholen, een ziekenhuis, een bank en een eigen politiestation! Het leek net een eigen dorp. Ook liep er een trein door het gebied heen en was er een golfbaan aanwezig. Bij de golfbaan hebben wij gegeten. Er zaten wel een paar nadelen aan. Helaas was het een behoorlijk eindje rijden en heb ik nog nooit zoveel muggenbeten op één avond gekregen. Ik geloof dat ik er wel 20 op één been heb en dan heb ik mijn voeten nog niet eens meegeteld! Ik ben levend opgegeten door de muggen…
Verder heb ik niet heel erg veel te vertellen en was het een rustig weekje. Maar dat mag ook wel eens.
Tot de volgende keer!
Liefs,
Daisy
Het is weer tijd voor een update! Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat deze week heel rustig verlopen is. Deze week was opening week op het Gabriella Centre en daardoor zijn er nu gelukkig weer kinderen te vinden! Ik ben daardoor zo blij. Eindelijk meer te doen dan alleen het administratieve werk en weer heerlijk met mijn rafiki’s knuffelen. Rafiki betekent overigens vrienden. Maar de kinderen zijn zo trots wanneer ze dat uit je mond horen!
Ik ben maandag ook gewoon begonnen op stage, hier kwamen er langzaam kinderen binnen. Ik ben dan ook veel bezig geweest met kinderen in de ‘therapy room’ en met het maken van een schema. Of eigenlijk het gemaakte schema en de groepen en welke taak welke leraar heeft, uitschrijven. Ik zag deze week uiteindelijk als een rustige opstartweek. Helaas regende het de dinsdag echter zoveel dat het echt een rustige opstartweek werd, want door de regen kon ik niet naar stage gaan. Het was zo modderig en ik mocht ook een dag schuiven, dus voor de zekerheid heb ik dat maar gedaan.
Vanaf de woensdag waren er gelukkig weer veel kinderen, dus kon ik weer een aantal taken opnemen en de kinderen hadden ook drama, zoveel plezier dat ze hebben tijdens deze les! Elke keer als ik het zie, dan geniet ik weer. En dit keer zijn er ook twee vrijwilligers van mijn hostel meegekomen en zij wisten niet wat ze meemaakten. Maar ook zij hadden veel plezier en werden overal bij betrokken. En uiteindelijk ben ik de donderdag een halve dag naar stage gegaan, omdat ik de vrijdag een onverwacht huisbezoek had.
Het huisbezoek op vrijdag was compleet anders dan mijn vorige huisbezoek. Dit keer woonde het gezin in een stenen huis en hadden de ouders veel rijkdom. Maar de ouders waren nooit thuis doordeweeks, waardoor de zorg voor het kind op de caregiver neerkwam. Zij kan echter helemaal niet met autisme omgaan en weet niet wat het is. Ze probeerde ook om ons antwoorden te geven die wij ‘goed’ zouden vinden. We hebben haar verteld dat we haar niet willen beoordelen, maar het kind willen helpen en ook haar met de zorg voor het kind. Uiteindelijk zijn we helemaal achter de structuur gekomen en hebben we de omgeving bekeken.
Ondanks dat het gezin in welvaart leeft, denk ik toch dat ze ook armoede kennen, maar dan op een andere manier. Ik heb nu namelijk twee huisbezoeken gehad en het ene gezin was heel arm, maar had wel een goede band met elkaar en de buren en het andere gezin heeft een goede welvaart, maar is heel vaak apart. In dat gedeelte missen ze de familieband, ook omdat de caregiver geen idee heeft hoe ze het kind moet behandelen. Om eerlijk te zijn, leef ik liever in armoede maar wel gelukkig en trots op wat je hebt, met een goede band met je familie en buren, dan het leven in welvaart en geen goede familieband hebben of iemand waar je op kan terugvallen. Deze huisbezoeken hebben me wel aan het denken gezet over wat je nu uiteindelijk verstaat onder armoede…?
Op vrijdagavond hadden we een gezellige rustige avond in het hostel gehad. Sommige mensen speelden een drankspelletje, ik vond het veel leuker om gewoon toe te kijken. Ik hoef niet dronken te worden om een leuke avond te hebben en daarnaast zijn de katers hier verschrikkelijk!
De zaterdag was er onverwachts een afscheidsetentje van een stel die in het hostel hebben verbleven. Volgende week gaan ze pas weg, maar ze wilden nog een keer uiteten met de mensen die hun dierbaar zijn. Het was echt een hele mooie plek om te eten. En het eten was ook overheerlijk! Het restaurant heette TPC. Het was een suikerplantage en ze hadden hun eigen stuk land. Ook zorgden de eigenaars goed voor hun werknemers en hun families. Er waren drie basisscholen, drie middelbare scholen, een ziekenhuis, een bank en een eigen politiestation! Het leek net een eigen dorp. Ook liep er een trein door het gebied heen en was er een golfbaan aanwezig. Bij de golfbaan hebben wij gegeten. Er zaten wel een paar nadelen aan. Helaas was het een behoorlijk eindje rijden en heb ik nog nooit zoveel muggenbeten op één avond gekregen. Ik geloof dat ik er wel 20 op één been heb en dan heb ik mijn voeten nog niet eens meegeteld! Ik ben levend opgegeten door de muggen…
Verder heb ik niet heel erg veel te vertellen en was het een rustig weekje. Maar dat mag ook wel eens.
Tot de volgende keer!
Liefs,
Daisy
-
12 Mei 2014 - 08:52
Hans Chevallier:
Hallo Daisy,
Boeiend verslag en ik ben het van harte eens met jouw zienswijze over "welvaart" en "armoede"!
Uit alles blijkt dat je zeer gemotiveerd en goed bezig bent! Je voelt je gelukkig met het geluk van anderen en wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen!
Succes met je stage.
Met vriendelijke groet,
Hans Chevallier -
12 Mei 2014 - 16:40
Daisy Neve:
Hallo Meneer Chevallier,
Dank je wel voor je reactie! Ik ben er echt door deze huisbezoeken achter mijn zienswijze gekomen. Ik wist niet dat je zulke 'eyeopeners' kon hebben.
Ja, ik geniet met volle teugen van mijn stage en van de kinderen! Zelfs al slaan ze je omdat ze nog geen andere manier kennen om zich te uiten, maar zelfs dan snap je ze nog en ben je blij met ze. Het is zo vreemd om dat te ervaren, maar ook weer geweldig. Ik weet dat ik dit niet had ervaren als ik in Nederland gebleven was en ben dus helemaal blij dat ik weg ben gegaan uit Nederland voor een half jaar!
Groetjes,
Daisy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
